Publicatiedatum 24-02-2023 Laatst gewijzigd 18-09-2023
Kurt Cobain van Nirvana noemde het in zijn dagboek zijn favoriete album aller tijden. Steve Jones van The Sex Pistols gebruikte de lp om gitaar te leren spelen. Toch was Raw Power van Iggy and the Stooges bij het verschijnen in februari 1973 een genadeloze flop. Sinds deze maand beleeft Raw Power een zoveelste jeugd, dankzij nieuw gemasterde versies van de Iggy Pop- en David Bowie-mixen van het album.
Het zag er begin jaren 70 somber uit voor de Amerikaanse zanger en brokkenpiloot Iggy Pop. Hij had met zijn band the Stooges twee albums gemaakt, een titelloos debuut uit 1969 en Fun House uit 1970. Beiden waren onthaald op goede kritieken, maar de verkoopcijfers waren zo bedroevend dat de band door de platenmaatschappij op straat werd gezet. De hardnekkige verslaving aan heroïne van Iggy Pop maakte alles er ook al niet eenvoudiger op.
Het Britse fenomeen David Bowie, net doorgebroken met Ziggy Startdust and the Spiders from Mars – volgens de overlevering deels geïnspireerd door Iggy Pop – stak echter een helpende hand uit. Hij loodste de zanger binnen bij zijn management MainMan en regelde dat er in Londen gewerkt kon worden aan een nieuw album. De band, die ditmaal als Iggy and the Stooges geafficheerd werd, bestond verder uit gitarist James Williamson, de tot bassist omgeschoolde Ron Asheton en zijn broer Scott op drums. De opnamen vonden plaats in de RG Jones Studio en de Olympic Studio in de Britse hoofdstad.
De songs die ontstonden lagen in het verlengde van het oudere Stooges werk, maar klonken actueler en schuurden soms aan tegen de hardrock. Op voorspraak van zijn platenmaatschappij nam het stel ook twee rustiger nummers op, Gimme Danger en I Need Somebody. De kachel moest immers branden. Iggy Pop had zichzelf opgeworpen als producer. Of hij simpelweg de capaciteiten niet had of dat zijn verslaving hem parten speelde, werd niet helemaal duidelijk. Vermoedelijk was het een cocktail van beiden. Feit was dat de eerste opnamen nergens naar klonken.
Opnieuw verscheen David Bowie ten tonele als de engel die redding moest brengen. In een studio in Los Angeles kreeg hij de ondankbare taak op in een dag te redden wat er te redden was. Naar eigen zeggen moest hij het doen met een 3-sporen opname, waarop verschillende partijen al samengevoegd waren. Er viel dus verdraaid weinig te redden. De zanger maakte er echter het beste van en in februari 1973 lag Raw Power in de winkel. Op de cover prijkte een geweldige foto die geschoten was door Mick Rock met Iggy Pop in al zijn onverschrokken glorie.
Op de songs was helemaal niets aan te merken. Nummers als Search And Destroy, Your Pretty Face Is Going To Hell, Penetration, Raw Power en Death Trip maakten duidelijk dat Iggy and the Stooges nog altijd de gevaarlijkste band van het westelijke halfrond waren. De recensies in de muziekbladen, vooral in Engeland en Amerika, waren dan ook unaniem juichend. Zelfs het toonaangevende Rolling Stone stak de loftrompet. De weinige kritische noten werden besteed aan de modderige sound die David Bowie uit de opnamen gewrongen had. Uiteindelijk maakte het allemaal niets uit. Raw Power bleef troosteloos in de platenbakken verpieteren. Raw Power lummelde drie weken rond in de Amerikaanse Album Top 200, met een 183ste plaats als hoogste positie.
Het gevolg was even voorspelbaar als troosteloos. Het platencontract werd ontbonden. MainMan zette de zanger en zijn band ook op straat. Door zijn voorschot grotendeels aan dope en niet aan de studio uit te geven, had Iggy Pop geen vrienden gemaakt in de business. In 1974 ging de band uit elkaar, waarbij de zanger meteen weer naar de spuit greep. Iggy Pop maakte twee jaar later zijn comeback, daarbij opnieuw geholpen door de eindeloos loyale David Bowie.
In de loop van de jaren groeide de status van Raw Power gestaag. Net als de twee Stooges-albums kreeg het de erkenning als een van de platen die de weg geëffend had voor de punk zoals die in 1976 en 1977 om zich heen greep. De titel van het miskende album viel ook steeds vaker in interviews. Steve Jones van The Sex Pistols vertelde dat hij de liedjes gebruikt had om gitaar te leren spelen. Johnny Marr van The Smiths, John Frusciante van Red Hot Chili Peppers, Nikki Sixx van Mötley Crüe, Thurston Moore van Sonic Youth bestempelden het tot een van hun favoriete albums. Toen het dagboek van Kurt Cobain van Nirvana werd gepubliceerd, bleek dat hij Raw Power zelfs tot zijn meest favoriete album aller tijden had omschreven. De plaat kreeg ook een speciaal plekje in het hart van Henry Rollins, of beter gezegd: op zijn brede rug. Hij liet de songtitel ‘Search & Destroy’ in chocoladeletters op zijn schouderbladen tatoeëren. Songs van het album werden later gecoverd door o.a. Frank Black van The Pixies, The Dictators, Guns N’Roses en Def Leppard.
Raw Power leefde ook voort in verschillende heruitgaven, waarbij vaak geprobeerd werd iets aan de claustrofobische geluidskwaliteit te doen. In 1993 bracht het Amerikaanse fijnproeverslabel Bomp! een selectie van de eerste mixen van Iggy Pop uit. Historisch interessant, maar geen oorstrelende stap vooruit. In 1997 verscheen een door Iggy Pop zelf opnieuw gemixte versie van Raw Power. De songs klonken weliswaar helderder, maar de zanger had de schuiven zover opengezet dat de muziek ook hard en soms zelfs vervormd klonk. Zowel de David Bowie- als de Iggy Pop-mix verschenen later gebroederlijk als dubbel lp – luister een vergelijk.
Het 50-jarig jubileum brengt eindelijk verlossing. Sinds begin deze maand is Raw Power op de meeste streamingdiensten te beluisteren. Zowel de oorspronkelijke David Bowie-mix uit 1973 als de Iggy Pop-versie uit 1997 zijn opnieuw uitgebracht. Beide uitvoeringen zijn drastisch opnieuw gemasterd, waarbij vooral met die laatste remix veel winst geboekt is. Het zijn daarmee veruit de best klinkende versies tot nu toe. Eind goed, al goed? Bijna. De heruitgave van Raw Power is vooralsnog ‘digital only’. Zo’n invloedrijk album verdient natuurlijk ook een lijvige box, met een boek, memorabilia en allerlei andere extra’s.
