Bruce Springsteen: De top

Bruce Springsteen nam met Born In The U.S.A. bezit van het muzikale hart van de jaren tachtig. Van het album dat op 4 juni 1984 verscheen, werden wereldwijd 30 miljoen exemplaren verkocht. Het leverde hem liefst zeven hitsingles op: Dancing In The Dark, Cover Me, Born In The U.S.A, I’m On Fire, Glory Days, I’m Goin’ Down en My Hometown. Het was vooral het album dat van de Amerikaanse zanger een onaantastbare superster maakte.

Een monster-succes komt zelden uit de lucht vallen. Bruce Springsteen begon al vroeg in de jaren tachtig met de opnamen voor het album dat pas op 4 juni 1984 uit zou komen. Op 25 juni 1982 werd in The Hit Factory studio in New York het eerste liedje Cover Me op tape gezet. De zanger had het geschreven met Donna Summer in gedachten, maar zijn manager Jon Landau stak een stokje voor zoveel gulheid.  In de weken daarna volgden o.a. Born In The U.S.A., Glory Days, Downbound Train, Working On The Highway, Darlington County en I’m On Fire. De sessies warden in 1983 voortgezet. Ze liepen trouwens parallel met de opnamen voor het soloalbum Nebraska, dat al in 1982 uitkwam.

Tekst gaat verder onder playlist

Bob Clearmountain

In creatief opzicht was het dus een hele productieve periode voor de zanger. Hij schreef in korte tijd zo’n 70 tot 80 songs, genoeg om een stuk of vijf volwaardige albums te vullen. Het bleek dan ook lastig om uit die immense hoeveelheid songs een selectie te maken. In algemene zin waren de ambities van Bruce Springsteen en zijn manager annex producer Jon Landau wel heel concreet: het moest een album voor een breed publiek worden. In dat opzicht zou het een contrast vormen met het bewust klein gehouden Nebraska: een somber, introvert album met demo’s waarmee hij vooral de diehard fans bereikt had.

In dat licht was de keuze om het album te laten mixen door Bob Clearmountain heel logisch. De Amerikaanse technicus had in voorgaande jaren bewezen hoe hij rocksterren als Bryan Adams en David Bowie aan een commercieel aantrekkelijk popgeluid kon helpen, zonder dat het ten koste ging van hun geloofwaardigheid. Vooral zijn bijdragen aan het monstersucces van Bowie’s Let’s Dance zal niemand ontgaan zijn. Zijn magie liet hij ook los op Born In The U.S.A. In de geest van de tijd werden de drums van Max Weinberg stevig aangezet, net als de keyboardpartijen van Roy Bittan. In de mix kreeg ook de zang van Bruce Springsteen een prominente plaats.

Courtney Cox

Toen begin 1984 de contouren van het album zichtbaar werden, vond Jon Landau toch dat er nog een echte single kandidaat ontbrak. Hij droeg Bruce Springsteen op om er alsnog een te schrijven. De zanger reageerde volgens de overlevering kribbig. ‘Als je het allemaal zo goed weet, schrijf dan zelfs eens een hit.’ De volgende dag kwam hij echter toch terug met een perfect popliedje: Dancing In The Dark. Het werd op 9 mei 1984 uitgebracht als eerste single afkomstig van Born In The U.S.A.. Het werd een internationale top 10-hit, met nummer 1-noteringen in o.a. Amerika, Canada, België en Nederland. Dancing In The Dark kreeg in het door MTV gedomineerde tijdperk ook vleugels dankzij de clip met daarin een hoofdrol voor de jonge actrice Courtney Cox, die tijdens een concert uit het publiek getrokken werd om met de zanger te dansen.

Sportschool

Het succes van Dancing In The Dark kreeg een vervolg met de singles: Cover Me, Born In The U.S.A, I’m On Fire, Glory Days, I’m Goin’ Down en My Hometown. In de periode 1984 en 1985 viel alles op z’n plek. Het succes van Born In The U.S.A. was natuurlijk in  de eerste plaats te danken aan de tot popperfectie geboetseerde songs. Ze lagen goed in het gehoor. Wie de moeite nam om de teksten te beluisteren, wist dat Bruce Springsteen zichzelf niet verloochend had. Het titelnummer van het album was daar een sterk voorbeeld van, al viel dat kwartje niet bij iedereen meteen. Conservatieve politici, zoals president Ronald Reagan, zagen in Bruce Springsteen een volmaakte all-American volksheld. Achter het opzwepende exterieur was Born In The U.S.A. juist een felle aanklacht tegen de manier waarop de Amerikaanse maatschappij zijn verschoppelingen behandelde, zoals de Vietnamveteranen.

Alternatief

Voor veel muziekliefhebbers bood Born In The U.S.A. een aangenaam alternatief voor veel andere muziek uit die periode. De jaren tachtig werden immers gedomineerd door de synthesizers en drumcomputers van Britse synth-pop groepen als Orchestral Manoeuvres In The Dark, Yazoo, Culture Club, A Flock Of Seagulls, Depeche Mode, Soft Cell en Duran Duran. De popsterren van het moment waren vaak oogverblindende verschijningen, die afkomstig leken te zijn uit een ander universum. Daarbij vergeleken oogde de bonkige Bruce Springsteen – wit T-shirt en vale jeans – alsof hij net uit een fabriek slenterde. Echte muziek gemaakt door mensen van vlees en bloed; voor velen was het een geruststellend schouwspel.

Het succes was dan ook immens. Vooral 1985 was het jaar van Bruce Springsteen. Zijn clips draaiden overuren op de muziekzenders. Zijn oude albums werden opnieuw uitgebracht en schoten – zoals in Engeland – zelfs voor het eerst of opnieuw hoog de albumlijsten in. Het was in de zomer van dat jaar dat de Bruce-mania, zoals de gekte gedoopt werd, zijn climax bereikte. Zeker in Nederland. Op 12 en 13 juni speelde hij, samen met zijn E Street Band, in de Kuip in Rotterdam. De naar schatting 100.000 kaarten voor de shows raakten in no-time uitverkocht.

De Kuip

De collectieve verwachtingen waren hoog. Ze werden ruimschoots overtroffen door Bruce Springsteen en band tijdens de bijna drie uur durende optredens. Het werd afgetrapt met het titelnummer van zijn laatste album. Natuurlijk lag de focus op zijn laatste albums The River en Born In The USA, met o.a. Dancing In The Dark, waarbij Springsteen – net als in de clip – danste met een meisje uit het publiek. De zanger en zijn E Street Band speelden ook ouder werk, zoals Atlantic City en Johnny 99 van Nebraska en Rosalita (Come Out Tonight) van The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle. Een prettige verrassing was ook Trapped, afkomstig van het USA For Africa album. In de uitgesponnen toegiften greep hij terug op o.a. Can’t Help Falling In Love (Elvis Presley), Twist And Shout (The Isley Brothers) en Do You Love Me (The Contours).

Bruce Springsteen werd niet alleen door een miljoenenpubliek op handen gedragen. Ook de pers liep met hem weg. ‘Bruce Springsteen maakt van Feijenoordstadion een intiem kroegje’, kopte de NRC. ‘Bruce brult de Kuip plat’, stond in grote letters in het Algemeen Dagblad. Overal was er lof voor zijn inzet, zijn sympathieke charisma, de hardwerkende band en de soms verrassende keuze van de songs. Iedereen leek het zich te realiseren: hier stond de grootste rockster van zijn tijd. Het had ook niemand verbaast als hij er alles aan had gedaan om dat enorme succes verder uit te bouwen. Het grote publiek rekende daarbij buiten de grillige natuur van de zanger, die de komende jaren juist voor heel wat verrassingen zou zorgen.

Meer Bruce Springsteen

We publiceerden ook Bruce Springsteen: de Roots, Bruce Springsteen: de Opkomst en Bruce Springsteen: het Vervolg