Alles over The Police

The Police is relatief kort actief en de persoonlijkheden botsen soms hevig. Toch brengt het drietal in die koortsachtige periode een vijftal albums uit dat de tand des tijds glansrijk heeft doorstaan. 

The Police debuteert in 1978 met het opvallend volwassen klinkende album Outlandos d’Amour. Het trio weet verschillende stijlen als reggae, new wave, jazz en punk tot een logisch geheel te versmelten. De songs worden ook nog eens geweldig uitgevoerd. In een post-punk tijdperk waarin een paar akkoorden genoeg lijken te zijn, laten zanger-bassist Sting, gitarist Andy Summers en drummer Stewart Copeland horen echte virtuozen te zijn. Alles wordt bovendien verpakt in liedjes met hit-potentie, zoals ze meteen al bewijzen met Roxanne, Can’t Stand Losing You en So Lonely. De jongens ogen daarbij goed, mede dankzij blonde coupes. Dat laatste is trouwens de erfenis van reclamefilmpje voor kauwgom, waarvoor het drietal een visuele metamorfose ondergaan.

Pinkpop 1979

Ook al ogen de bandleden jeugdig, ze hebben voor ze doorbreken met The Police al een heel muzikaal leven achter de rug. De van oorsprong Amerikaanse drummer Stewart Copeland drumt eerder bij de progressieve rockband Curved Air en Sting is daarvoor lid van de jazzrock groep Last Exit. Andy Summer is zelfs het veteraan van het stel. Hij maakt midden jaren 60 al deel uit van de popscene in Londen en is later lid van o.a. Soft Machine en Eric Burdon and the Animals. In 1975 is hij te horen in de orkestrale versie van Mike Oldfield’s Tubular Bells.

Het is geen C.V. waar je in de nadagen van de punk veel punten mee scoort, maar het grote publiek blijkt maling aan dergelijke details te hebben. Dankzij het debuut en de eerste worp hits is The Police een instant succes. Niet alleen in de hitlijsten, ook live, The Police is een absolute sensatie tijdens de 1979 editie van Pinkpop, waar verder o.a. Peter Tosh, Rush, Elvis Costello en Dire Straits aantreden. Later dat jaar komt de belangrijke tweede plaat uit: Regatta De Blanc, waarop het gevarieerde groepsgeluid verder aangescherpt is. De hits blijven komen: Message In A Bottle, Walking On The Moon, Bring On the Night en The Bed’s Too Big Without You.

Hilversum

The Police zit inmiddels vast in een moordend schema van optreden, interviews en opnemen. De band kijkt daarom met gemengde gevoelens terug op de derde plaat Zenyatta Mondatta dat in de zomer van 1980 in drie luttele weken in de Wisseloord Studio in Hilversum wordt opgenomen. Een haastklus, vinden ze zelf. Het trekt gelukkig geen wissel op de kwaliteit van de songs en met Don’t Stand So Close To me en De Do Do Do, De Da Da Da scoort The Police twee nieuwe hits. De band neemt dan ook geen gas terug. Zodra de opnamen afgerond zijn, wacht een nieuwe wereldtournee. De populariteit van The Police is inmiddels immens. Uit de documentaires die veel later gemaakt worden, blijkt dat er in sommige landen zelfs een Beatles-achtige gekte rond de groep ontstaan is. De foto’s van de band hangen aan de muren van talloze slaapkamers. Alle optredens verkopen moeiteloos uit. Dat allemaal voor een groep waarvan de gitarist dan al tegen de 40 loopt.

Grace Jones

Aan de jaarlijkse frequentie waarmee een nieuwe Police album uitkomt, wordt in 1981 ook weer keurig voldaan met Ghost In The Machine, dat grotendeels op het tropische eiland Montserrat wordt opgenomen. Het is het eerste album met een Engelstalige titel, waarbij Sting zich laat inspireren door The Ghost In The Machine van de Hongaarse schrijver Arthur Koestler. Demolition Man is een van de songs die er onder de wuivende palmbomen wordt opgenomen. Het is al eerder aan zangeres Grace Jones geschonken, maar de band is ervan overtuigt er zelf een veel betere versie van te kunnen maken. Het nieuwe album valt daarnaast op vanwege de grotere rol voor blazers en keyboards, tot chagrijn van Andy Summers en Stewart Copeland. De gitarist erkent later in interviews dat tijdens de sessies voor Ghost In The Machine de eerste scheuren in de band zichtbaar worden. Ze voelen zich steeds meer gedegradeerd tot de begeleiders van de ambitieuze Sting. Als de zanger ook nog eens een paar teksten van de drummer afkeurt, wordt de sfeer er ook al niet gezelliger op.

Zware bevalling

Na afloop van de traditionele wereldtournee nemen de bandleden dan ook even de tijd om zich op wat eigen projecten te storten. Naast muziek maken is acteren al lang de andere grote liefde voor Sting en hij grijpt de optie dan ook aan om te spelen in de films Brimstone And Treacle en Dune. Andy Summers neemt met Robert Fripp een eigen album op en Stewart Copeland leeft zich uit op de soundtrack voor de film Rumble Fish. Eind 1982 komt het drietal toch weer bij elkaar om nog een album op te nemen. Het wordt een zware bevalling. De ego’s verdragen elkaar niet meer, met als gevolg dat de partijen vaak los van elkaar worden ingespeeld. Toch heeft het geen enkele negatieve invloed op het succes. Synchronicity koerst zonder problemen naar de toppositie van de albumlijsten van o.a. Engeland, Amerika, Australië, Italië, Canada en Spanje. In Nederland komt het tot een mooie tweede plaats in de album Top 100. Het album levert met o.a. Every Breath You Take en Wrapped Around Your Finger nieuwe singlehits op.

Roep om reünie

Achter de schermen mag het hevig stormen, de band is groter dan ooit. Dat blijkt eens te meer tijdens de nieuwe wereldtournee die van 23 juli 1983 tot 4 maart 1984 plaatsvindt. Het brengt de band op 4 oktober 1983 ook in de Ahoy in Rotterdam. De concertreeks is een van de meest lucratieve van de jaren 80. Geld blijkt alleen niet alles goed te maken. De wanhopige pogingen om na afloop van de tournee een nieuw album op te nemen, stranden kansloos. Sting heeft zijn zinnen dan allang gezet op een solocarrière.

Helemaal volgens de verwachting groeit de zanger-bassist in de jaren daarna inderdaad uit tot een ster onder eigen naam. Zijn voormalige collega’s brengen ook meerdere albums uit, zij het met veel minder succes. De roep om een reünie wordt in 2007 eindelijk beantwoord. Het trio gaat op tournee; op 7 augustus 2008 wordt die nostalgische triomftocht afgesloten met een uitverkochte show in de Madison Square Garden. De reünie levert 358 miljoen dollar op. Al voor het einde van de tournee maakt Sting duidelijk dat dit een eenmalige comeback is. ‘Hierna is het klaar met The Police.’ Tot nu toe heeft hij woord gehouden. Zoals de band ook nooit pogingen meer gedaan heeft om een nieuwe plaat te maken. Op zich jammer, maar daar staat wel tegenover dat de band in zes jaar vijf albums uitbracht die de tand des tijds moeiteloos doortaan hebben. The Police heeft ons zo een bescheiden, maar vrijwel perfect oeuvre nagelaten.

(Selectieve) Discografie

Albums:

Outlandos d’Amour (1978)
Reggatta de Blanc (1979)
Zenyatta Mondatta (1980)
Ghost in the Machine (1981)
Synchronicity (1983)

Live albums:

The Police: Live! (2003)

Compilaties:

“Every Breath You Take: The Singles” (1986)
“Message in a Box: The Complete Recordings” (1993)
“The Very Best of Sting & The Police” (1997)

Topsingles:

“Fall Out” (1977)
“Roxanne” (1978)
“Can’t Stand Losing You” (1978)
“So Lonely” (1978)
“Message in a Bottle” (1979)
“Walking on the Moon” (1979)
“Don’t Stand So Close to Me” (1980)
“De Do Do Do, De Da Da Da” (1980)
“Spirits in the Material World” (1981)
“Every Little Thing She Does Is Magic” (1981)
“Spirits in the Material World” (1982)
“Every Breath You Take” (1983)
“King of Pain” (1983)
“Wrapped Around Your Finger” (1983)

Docu/Film:

“The Police Around the World” (1982)
“The Police: Synchronicity Concert” (1984)
“The Police: Certifiable” (2008)

Podcast: